26 mei 2020

Hoe is het nu met……Arjan Brink?

Onze geweldige mensport kent een groot aantal mensen die in het verleden actief waren in de sport en veel voor de sport hebben betekend. Hoefnet ging op zoek naar een aantal van deze coryfeeën om te vragen hoe het nu met ze gaat. In deze aflevering het woord aan Arjan Brink.

Parttime vrachtwagenchauffeur

Begin 2016 besloot Arjan Brink (1951) te stoppen met zijn werkzaamheden als internationaal parcoursbouwer level 4 en technisch afgevaardigde. Na het WK 2008 in Beesd had de sport zich steeds meer geprofessionaliseerd en Arjan merkte dat dit niet langer bij hem paste. Na een aantal gezondheidsproblemen geniet Arjan momenteel volop van het leven: “Ik geniet van elke dag en ben blij met mijn vrijheid. Ik ben parttime vrachtwagenchauffeur waarvoor ik regelmatig naar Duitsland, Polen en Frankrijk rijd. Ik vind het heerlijk om mijn eigen ding te kunnen doen en het rijden op de vrachtwagen is voor mij ook ontspanning. Ik heb eerst volledig afstand genomen van de mensport, maar ik bleef wel op de hoogte via Hoefnet.” Inmiddels begint het toch weer een beetje te kriebelen bij Arjan, maar daarover later meer in dit artikel. Eerst blikken we met Arjan terug op zijn carrière.

Kuil in de weg als waterhindernis

Begin jaren ’70 werden de eerste menwedstrijden gehouden op de manege van de familie Groenewoud op Midden-Heuven, waarbij onder meer Gé König en de vader van Arjan en zijn oudere broer Joop, die in 2018 overleed, betrokken waren: “Ik begon als hindernisrechter. Nou ja, hindernis was een groot woord,” grapt Arjan. “Een hindernis bestond uit het rijden van een achtje om betonnen waterbakken voor de koeien en voor de waterhindernis lieten ze gewoon een kuil in de weg onder water lopen. En daar werd dan doorheen gereden met de authentieke rijtuigen van die tijd!”

Van nationaal naar internationaal

Op Midden-Heuven leerde Arjan internationaal parcoursbouwer Jos Olders uit Velp kennen die verantwoordelijk was voor het parcours op de internationale menwedstrijd in Deurne: “Ik ging mee om te helpen en vond het fantastisch. Hier leerde ik onder andere Marek Zaleski en David Saunders kennen en ik maakte ook Prins Philip mee die deelnam in Deurne. Ik heb heel veel van Jos geleerd en zo werd ik zelf nationaal parcoursbouwer. Dat ging in die tijd nog heel simpel.” Gé König zorgde er voor dat zowel Joop als Arjan werden voorgedragen als internationaal parcoursbouwer en hun promotie werd een feit.

Sterke band met Polen

Marek Zaleski zorgde er voor dat Arjan aan de slag kon als parcoursbouwer op de wedstrijd in het Poolse Łobez. Arjan maakte in die tijd ook carrière bij de Rijkspolitie en het had nogal wat voeten in aarde om daar naar toe te gaan: “Ik moest het eerste jaar officieel toestemming vragen aan het Ministerie van Justitie om naar Polen te gaan en ik moest een visum aanvragen om via Oost Duitsland naar Polen te reizen. Maar het jaar daarop ging het een stuk eenvoudiger: ik kreeg een uitnodiging van het Poolse Ministerie van Landbouw!”

Mooiste herinnering

In 1991 was Arjan nauw betrokken bij het WK tweespannen in het Oostenrijkse Zwettl, waar hij samen met Christian Iseli de parcoursbouw verzorgde: “In eerste instantie zou dit WK in Salzburg gehouden worden, maar dat ging toen niet door. De Landbouw hogeschool in Zwettl stelde haar terreinen ter beschikking en daar hebben we binnen 3-4 maanden het WK uit de grond gestampt. Ik ben er toen achter gekomen dat je tegen te snel rijden in de hindernissen niets kunt doen. We hebben van alles uitgeprobeerd om de snelheid er bij de rijders uit te krijgen, maar ze gingen niet rustiger rijden. Zo bouwden we trapjes in de hindernissen en maakten we de alternatieve poorten smaller, maar dit resulteerde in meer ongelukken, dus daar zijn we mee gestopt.”

Dit WK behoort tot een van Arjan’s mooiste herinneringen uit de sport: “Gewoon het feit dat iedereen, zowel rijders als grooms, officials en toeschouwers allemaal in dezelfde tent aten en niemand voorrang had, gaf een bijzondere sfeer. Er speelde een Tiroler bandje en het was ontzettend gezellig. Teun Vreugdenhil was met zijn vrouw als toeschouwer aanwezig en iedere ochtend gingen we op weg naar het wedstrijdterrein bij hun caravan langs waar we een heerlijk ontbijt kregen, dat was echt geweldig!”

Marek Zaleski en Arjan Brink in Zwettl 1991

Typisch IJsbrand

Na het WK 1991 volgde voor Arjan het WK 1995 in Poznan, waar Mieke van Tergouw wereldkampioen werd: “In eerste instantie waren er helemaal geen spullen voor ons om te bouwen toen we daar aankwamen, dus toen zijn we weer omgedraaid en naar huis gegaan. Een paar dagen later was alles wel in orde en konden we eindelijk beginnen met de bouw. Het was een zware marathon waarin voor het eerst halverwege het E-traject een veterinaire controle was ingelast. In die tijd moest de vaardigheid al vanaf woensdag klaarstaan om te verkennen en ik herinner me nog dat IJsbrand Chardon, die toen trainer was van het Nederlandse team, een aantal moeilijke wendingen uit de vaardigheid had nagebouwd om te oefenen. Dat hadden we nog niet eerder meegemaakt, maar dat was natuurlijk wel typisch IJsbrand!”

Zes jaar lang voorbereiden op Jerez de la Frontera

Al in 1996 werd Arjan benaderd door de organisatie van de Wereldruiterspelen in Jerez de la Frontera om daar parcoursbouwer te worden in 2002. In de zes tussenliggende jaren reisde Arjan regelmatig naar Jerez om voorbereidingen te treffen: “Het was een hele bijzondere ervaring, want er lag een militair terrein Garrapilos waarvan niet eens een tekening was. Ik kreeg op een gegeven moment luchtfoto’s van het terrein die ze speciaal voor mij hadden laten maken zodat ik kon gaan intekenen. Voor de routes en de hindernissen werkte ik nauw samen met Mike Tucker, de parcoursbouwer eventing.”

Foto: Marie de Ronde-Oudemans

‘Het begint toch weer een beetje te kriebelen’

Inmiddels begint het bij Arjan toch af en toe weer te kriebelen: “Marek Zaleski is een goede vriend van me en hij nodigde me vorig jaar uit om naar de wedstrijd in Ksiasz (Polen, red.) te komen. Ik ging weer helemaal terug in de tijd, want zo’n 30 jaar geleden was ik daar 3 jaar lang actief als parcoursbouwer! Ik ben een week in Ksiasz geweest en ontmoette daar Rudolf Pestman en Esther Klok die met hun familie aanwezig waren. Ik werd heel warm door hun ontvangen en heb het zó gezellig gehad, dit gaf me echt een enorme kick. Sindsdien begint het wel weer een beetje te kriebelen en zodra het weer kan, ga ik zeker nog een keer naar Ksiasz.”